Bu sabah bir iş arkadaşım akşam izlediği bir programla ilgili mail atmış. Bir psikolog hanım 10 yaş üstü çocukların ilgi ve yeteneklerine göre doğru bir rehberlikle doğru meslek seçimine yönlendirilmesi hakkında konuşmuş. Ayrıca kitabı ve internet sitesi de varmış. Yetişkinler için de çalışmaları varmış. Arkadaşım da ilgimizi çekebileceğini düşünerek ben ve başka bir arkadaşımla paylaşmış.
Psikolog hanımın adı Tülay Demir Oktay. Kitabının adı Çocukken Ne Olmak İsterdin. Google'dan kitabın tanıtım bültenini buldum, gerçekten ilgi çekici duruyor. Ana fikri aldınız sanırım.
Öncelikle şunu belirteyim, arkadaşıma imrendim. Düşünsenize, kendisi akşam oturup böyle faydalı programlar izliyor. Üstelik bunları aklında tutup ertesi gün bizlerle paylaşabiliyor. Kendisine de ilettim bu düşüncelerimi. Ben mesela akşamları dizi falan izlerim. Hadi dizi izlemedim diyelim o zaman banko Home Tv'deyimdir. En en en fazla film seyrederim. Ama öyle tartışma programı, açık oturum, sohbet programı falan anında zaplarım. Eee benim bu seyrettiklerimde de böyle faydalı bilgiler yok.
Haa sorsan bir cinayeti çözmek için hangi laboratuar analizleri gerekir tak tak sayarım, hukuk eğitimim yok ama bayağı fiyakalı avukat laflarını ardarda sıralayabilirim. Bunlar pek açmadıysa Hürrem'in hayatını anlatabilirim. Dizi dünyası konusunda bilgi birikimim engin bir okyanus gibidir yani. Diziler açmazsa seyrettiğim yemek tariflerini paylaşabilirim. Ama uygulamanızı önermem o ayrı. Ben uyguluyorum, felaketle neticeleniyor maalesef.
Neyse yine dağıldım, toplanıyorum. Bu maili okuduktan sonra küçüklükteki meslek hayallerim geçti aklımdan.
Çok çok küçükken astronot olmayı aklımdan geçirdiğimi hatırlıyorum. Neden bilmiyorum, zaten çok da uzun sürmemişti.
Sonra biraz büyüyünce bilgisayar mühendisi olmak istemiştim. Sebebini çok iyi hatırlıyorum. Bir büyüğüm "ne güzel uzun parmakların var, bilgisayar mühendisi olsana" demişti. Kritere bak, uzun parmaklar!!! Şükürler olsun ki annem babam bundan daha bilinçliymiş. Ayrıca belirteyim ki maalesef öyle uzun, ince parmaklarım da yok. Genetik olarak uygun değilmişim yani bilgisayar mühendisliğine.
Ortaokul yıllarımda Körfez Savaşı patlak vermişti. CNN'in falan canlı yayınlarının Türk televizyonlarında yayınlanması ile hayatımıza simultane çeviri girmişti. Ben de mütercim tercümanlık diye bir şeyin varlığını öğrenmiştim. Sınıf arkadaşlarım tercüman ne demek anlayabiliyorlardı ama mütercim kelimesini muhtemelen ilk defa duyuyorlardı. Ben de havalı mesleğimi bulmuştum işte! Ayrıca mütercim tercüman kelimelerini telaffuz etmek de çok hoşuma gidiyordu.
Lise yıllarıma geldiğimde ise, en yakın arkadaşımın üniversite öğrencisi olan kuzeni sayesinde reklamcı olmayı kafaya takmıştım. Reklamcı ne iş yapar bilmiyordum, reklam senaryolarını yazıp filme çeker diye düşünüyordum herhalde, eh fena bir iş değil, ben de yapabilirdim.
Sonra üniversiteyi kazandığımda da kurumsal hayatın büyüsüne kapılıp, sanki bir meslekmiş gibi, kurumsal pazarlamacı olmaya karar vermiştim. Hakkatten çekilmez, cahil bir ukala idim.
Sonuçta ne iş yaptığımla ilgili buradan, aslında ne iş yapmak istediğimle ilgili de şuradan bilgi alabilirsiniz.
Benim öğrencilik yıllarımda bir uzman çıkıp yeteneklerimi, ilgi alanlarımı falan analiz edip bana uygun mesleğin ne olduğunu tespit etseydi ve ben bilinçli olarak bu alana yönlendirilmiş olsaydım bugün daha mutlu bir çalışan olur muydum acaba? Teoride evet ama pratikte hiç bir zaman gerçekleşemezdi herhalde.
Bu gibi girişimler iş gücünün değerli olduğu gelişmiş ülkelerde faydalı araçlar olabilir. Ama yeteneği ne olursa olsun herkesin en yüksek puanı almak için aynı sorularla yarıştığı bu ülkede değil.
Karamsar bir son oldu ama iş söz konusu olduğunda sıkı sıkıya bağlı olduğum 2 prensibim vardır:
1. çalışmak o kadar güzel bir şey olsa üstüne para vermezler
2. gerçekten sevdiğimiz şeyleri yapmak için para istemediğimize göre karşılığında para aldığımız hiç bir şeyi sevmemiz mümkün değil, o zaman iş sevilecek bir şey değildir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder